اولین بار که در تالاب دیدم مجذوب زیبایی و منحصربه فردی آن شدم. گلی صورتی رنگ که لابلای سبزی بی نهایت تالاب قد کشیده بود. رنگش آنقدر ملایم که گویی لطافت پرقو دارد. عطری خنثی دارد، نه آنقدر شیرین که از آن عصاره بگیرند نه آنقدر زننده که از آن دوری کنند. گلبرگ هایش نگهدارنده پسته دریایی در درون دل گل هستند. دقت که کنی هر قسمت آن زیبایی خاصی دارد. بوجود آمدن چنین گلی در آن تالاب پر از گِل و لای خود تامل برانگیز است.

با هربار فشردن دکمه شاتر دوربین و دیدن عکسی لطیف ذوق تازه ای در چشمانم نمایان می گشت. تابحال شاید این چنین عکاسی از گل مرا ذوق زده نمی کرد. گرچه همیشه گل ها را دوست دارم، چه کاشتن آن ها چه هدیه گرفتن شان!

نیلوفر آبی همچون نوزادی ست که تازه رنگ جهان را دیده و به آن خو نگرفته است. در تالابی قد می کشد که دست آدم ها کمابیش به آن می رسد و بیشتر می توان چند ماهی از دیدنش لذت برد تا سالی دیگر. دیدن تالاب اجاکسر بابلسر در تابستان ۱۴۰۲ تجربه ای دلنشین برای من به جا گذاشت. امیدوارم از عکس هایی که در ادامه مطلب برای تان گذاشته ام لذت کافی را ببرید.