عکاسی امید | زندگی راهی پیدا می کند

عکاسی امید در کویر برایم معنا یافت. جایی که تا چشم کار می‌کند خشک و بی آب و علف است. اما باید صبور باشی. باید به دنبال معنایی باشی تا معنایی بیابی. کویر پر از قاب‌هایی است که عبارت «زندگی راهی پیدا می‌کند» را نشان می‌دهد.

تابحال روییدن جوانه از دل ترک‌های دیوار یا زمین کویری را دیده‌ای ؟ آن همان نقطه امیدی است که دلیل ادامه دادن می‌شود. وقتی در سیاهی مطلق فرو می‌روی، روزنه نور پیدایت می‌کند. وقتی در مسیری خشک و ناپیدا قدم برمی‌داری، جوانه جلوی پایت سبز می‌شود.

مگر نشنیده‌ای باید از طبیعت آموخت ؟ این قاب‌ها درس زندگی است. دیدی که از نگاهت پنهان مانده است. پشت دیوار دل‌شوره‌ها و اضطراب‌ها و دل‌نگرانی‌ها مسیری سبز انتظارت را می‌کشد. آن‌جا که دور تا دورت را سنگ و خاک گرفته است اگر پنجره را بنگری، پشت آن نهال‌های قد کشیده را خواهی دید که آواز امید سر می‌دهند.

باید ادامه دهی. باید به امید دل ببندی تا نجات یابی. امید را در جیبت کنار قلبت بگذار تا از تو محافظت کند.

سعدی جان می‌گوید:

خوش است درد که باشد امید درمانش

دراز نیست بیابان که هست پایانش